مشاوره تلفنی آویژه

احساس طردشدگی در خودشیفته‌ها: دلایل، علائم و تأثیرات

افراد خودشیفته به طور کلی به خودشان و توانمندی‌های خود توجه زیادی دارند و اغلب در جستجوی تحسین و تایید از دیگران هستند. اما برخلاف ظاهری که از خود ارائه می‌دهند، بسیاری از این افراد در درون خود با احساسات منفی‌ای مانند طردشدگی، اضطراب و بی‌اعتمادی دست و پنجه نرم می‌کنند. این احساسات ممکن است در شرایط خاصی، حتی زمانی که به نظر می‌رسد همه چیز برای آن‌ها عالی است، ظاهر شوند. در این مقاله، به بررسی احساس طردشدگی در افراد خودشیفته، علائم آن، دلایل احتمالی و تأثیرات این احساسات بر روابط و زندگی فردی این افراد پرداخته خواهد شد.

۱. چرا خودشیفته‌ها احساس طردشدگی می‌کنند؟
خودشیفتگی به‌طور کلی با نیاز شدید به تأیید و تحسین از سوی دیگران همراه است. افرادی که ویژگی‌های خودشیفتگی دارند، معمولاً به دنبال موقعیت‌هایی هستند که در آن‌ها بتوانند برجستگی و توانمندی‌های خود را به نمایش بگذارند و از دیگران تأیید و تحسین دریافت کنند. اما زمانی که این تأییدها به اندازه کافی یا به شکل دلخواه دریافت نمی‌شود، این افراد ممکن است احساس طردشدگی کنند.

دلایل احتمالی احساس طردشدگی در خودشیفته‌ها:
نیاز مفرط به تایید و توجه: افراد خودشیفته اغلب به تایید و توجه دائمی نیاز دارند و زمانی که این نیاز برآورده نمی‌شود، احساس طردشدگی و بی‌ارزشی می‌کنند.
ترس از شکست: خودشیفته‌ها اغلب تصویر بزرگ‌تری از خود دارند و ترس دارند که اگر مورد تایید قرار نگیرند، ارزش و اهمیت آن‌ها کاهش یابد.
عدم توانایی در پذیرش انتقاد: انتقاد یا عدم تایید از طرف دیگران می‌تواند احساس طردشدگی و خشم را در این افراد برانگیزد.
ترس از بی‌اعتباری: آن‌ها از این می‌ترسند که مبادا دیگران تصور کنند که آن‌ها کمتر از آنچه که به نظر می‌آید هستند. جهت شناخت خودشیفته ها می توانید از مشاوره تلفنی خانواده آویژه کمک بگیرید.
۲. علائم احساس طردشدگی در خودشیفته‌ها
افراد خودشیفته ممکن است طردشدگی را به‌طور آشکار یا غیرمستقیم نشان دهند. این احساس ممکن است در ابعاد مختلفی از زندگی آن‌ها بروز پیدا کند.

علائم احساس طردشدگی در خودشیفته‌ها:
افزایش تحریک‌پذیری و عصبانیت: وقتی فرد خودشیفته احساس می‌کند که از جمع یا گروهی طرد شده است، ممکن است به سرعت به آن واکنش نشان دهد و در مواجهه با دیگران از خود خشونت یا خشم نشان دهد.
درخواست توجه و تایید بیشتر: افراد خودشیفته ممکن است تلاش کنند تا توجه دیگران را جلب کنند، گاهی به‌طور افراطی از طریق خودستایی یا ابراز شگفتی‌آور از خود.
نارضایتی و ناامیدی: وقتی که انتظارات آن‌ها از تایید و تحسین دیگران برآورده نمی‌شود، ممکن است درون خود احساس بی‌ارزشی یا نارضایتی عمیقی پیدا کنند.
جدایی اجتماعی یا انزوا: در مواقعی که افراد خودشیفته احساس طردشدگی می‌کنند، ممکن است از جمع‌های اجتماعی دور شوند یا تمایل داشته باشند تا خود را از دیگران جدا کنند.
اعتراض به بی‌توجهی: اگر آن‌ها احساس کنند که از جانب دیگران بی‌توجهی شده، ممکن است واکنش‌هایی نشان دهند که به‌طور واضح اعتراض به وضعیت را به نمایش می‌گذارد.
۳. تأثیرات احساس طردشدگی در خودشیفته‌ها
احساس طردشدگی می‌تواند تأثیرات جدی بر زندگی فردی و روابط اجتماعی خودشیفته‌ها بگذارد. این افراد به دلیل حساسیت بالای خود به نحوه ارزیابی و دیدگاه‌های دیگران، ممکن است با مشکلات روانی و اجتماعی جدی مواجه شوند. برای رهایی از احساس طرشدگی مشاوره خانواده برای شما بهترین گزینه است.

تأثیرات بر روابط اجتماعی:
روابط سطحی: خودشیفته‌ها به‌دلیل نیاز شدید به تحسین و تأیید، اغلب روابط سطحی و ناپایدار برقرار می‌کنند. این روابط نمی‌توانند به‌طور واقعی نیازهای عاطفی و اجتماعی آن‌ها را برآورده کنند.
گسست روابط: احساس طردشدگی می‌تواند باعث شود که خودشیفته‌ها در روابط نزدیک دچار اختلال شوند. به‌عنوان مثال، زمانی که خودشیفته‌ها احساس می‌کنند که دیگران آن‌ها را نادیده می‌گیرند، ممکن است روابط خود را قطع کنند.
افزایش رفتارهای خودتخریبی: خودشیفته‌ها ممکن است در مواجهه با احساس طردشدگی به رفتارهای خودتخریبی روی آورند، مانند خودآسیب‌رسانی یا به‌کارگیری استراتژی‌های جلب توجه منفی.
تأثیرات روانی:
افزایش اضطراب و افسردگی: عدم دریافت تایید و تأیید از دیگران می‌تواند موجب افزایش اضطراب، افسردگی و احساس بی‌ارزشی در خودشیفته‌ها شود.
بحران هویت: احساس طردشدگی می‌تواند بحران هویت در خودشیفته‌ها ایجاد کند. آن‌ها ممکن است دچار سردرگمی در مورد ارزش و جایگاه خود شوند.
عدم توانایی در پذیرش انتقاد: خودشیفته‌ها به‌طور معمول نمی‌توانند انتقاد را به‌راحتی بپذیرند، زیرا این امر می‌تواند احساس طردشدگی و عدم تایید آن‌ها را تشدید کند.
۴. راه‌های مقابله با احساس طردشدگی در خودشیفته‌ها
برای مقابله با احساس طردشدگی، خودشیفته‌ها نیاز به خودآگاهی و تغییرات روانی دارند. این فرایند ممکن است دشوار باشد، اما با تلاش و پذیرش می‌توانند از آن عبور کنند.

راهکارهای مقابله:
پذیرش خود و خودآگاهی: یکی از مهم‌ترین گام‌ها در مقابله با احساس طردشدگی، پذیرش خود و آگاهی از نیازهای درونی است. خودشیفته‌ها باید به درک بهتری از ارزش‌های واقعی خود برسند.
تقویت روابط صادقانه و عمیق: ایجاد روابط صادقانه و پایدار به‌جای روابط سطحی و وابسته به تأیید از دیگران، می‌تواند به آن‌ها کمک کند تا احساس طردشدگی را کاهش دهند.
توسعه مهارت‌های مقابله با انتقاد: یادگیری چگونگی پذیرش انتقاد سازنده و بهبود مهارت‌های مقابله‌ای می‌تواند به خودشیفته‌ها کمک کند تا در برابر احساس طردشدگی واکنش‌های بهتری نشان دهند.
درمان روان‌شناختی: مشاوره روان‌شناختی و درمان‌های شناختی-رفتاری می‌تواند به افراد خودشیفته کمک کند تا با احساس طردشدگی خود مواجه شوند و به رویکردهای سالم‌تری در برابر این احساس دست یابند. جهت راهکارهای مقابله با خودشیفته ها می توانید از مشاوره خانواده تلفنی آویژه راهنمایی بگیرید.
۱. خودشیفتگی بزرگ‌منش (Grandiose Narcissism)
خودشیفتگی بزرگ‌منش به نوعی از خودشیفتگی اطلاق می‌شود که فرد در آن احساس بزرگی، اهمیت و برتری نسبت به دیگران دارد. این افراد اغلب خود را از دیگران متمایز می‌بینند و معتقدند که شایسته‌ی بهترین‌ها هستند. آن‌ها به‌طور عمومی نیاز دارند که تحسین و توجه زیادی دریافت کنند و تمایل دارند که دیگران به آن‌ها به‌عنوان افرادی برجسته و استثنایی نگاه کنند.

ویژگی‌های خودشیفتگی بزرگ‌منش:
اعتماد به نفس بی‌حد: این افراد احساس می‌کنند که از سایرین برتر هستند و توانایی‌های ویژه‌ای دارند.
تمایل به تحسین و ستایش: آن‌ها دائماً به دنبال توجه و تحسین دیگران هستند.
عدم همدلی: توانایی کمی برای درک احساسات و نیازهای دیگران دارند و بیشتر به خود و منافع خود توجه می‌کنند.
خشم و پرخاشگری: در صورت عدم دریافت توجه یا تایید، ممکن است دچار عصبانیت و خشم شوند.
انتقاد ناپذیر: انتقاد یا مخالفت با نظرات و ایده‌های آن‌ها می‌تواند به شدت باعث واکنش‌های منفی و دفاعی شود.
تأثیرات بر روابط:
افراد با خودشیفتگی بزرگ‌منش اغلب در روابط اجتماعی مشکلاتی دارند، زیرا ممکن است دیگران را به‌عنوان ابزار یا وسیله‌ای برای تأمین نیازهای خود مشاهده کنند. این نوع خودشیفتگی می‌تواند منجر به روابط سطحی و ناسالم شود.

۲. خودشیفتگی آسیب‌پذیر (Vulnerable Narcissism)
خودشیفتگی آسیب‌پذیر برخلاف نوع بزرگ‌منش، در افرادی دیده می‌شود که در ظاهر ممکن است از اعتماد به نفس کمتری برخوردار باشند، اما در عمق وجودشان احساسات منفی و اضطراب زیادی دارند. این افراد در برابر انتقاد و عدم تایید بسیار حساس هستند و به شدت از طردشدگی می‌ترسند. به نظر می‌رسد که خودشیفتگی آسیب‌پذیر بیشتر بر پایه ضعف‌های درونی و احساس بی‌ارزشی استوار است.

ویژگی‌های خودشیفتگی آسیب‌پذیر:
احساس ضعف و آسیب‌پذیری: این افراد به‌طور مداوم از احساسات منفی مانند اضطراب، افسردگی یا بی‌ارزشی رنج می‌برند.
نیاز به تایید: آن‌ها همچنان به تأیید و تحسین دیگران نیاز دارند، اما این نیاز بیشتر به‌دلیل احساس عدم امنیت و ترس از طردشدگی است.
حساسیت بالا به انتقاد: به‌راحتی ممکن است دچار احساس جراحت یا خشم شوند وقتی مورد انتقاد قرار می‌گیرند.
شک به خود و خودزنی: این افراد ممکن است خود را بی‌ارزش یا ناتوان بدانند و به صورت مداوم خود را با دیگران مقایسه کنند.
پنهان‌کاری در احساسات: در ظاهر، ممکن است این افراد به‌نظر بی‌دفاع و کم اعتماد به نفس باشند، اما در درون خود به‌شدت نیازمند توجه و تحسین هستند.
تأثیرات بر روابط:
افراد با خودشیفتگی آسیب‌پذیر معمولاً به شدت به تایید دیگران نیاز دارند، اما به دلیل احساسات منفی و اضطراب‌های درونی، روابط آن‌ها می‌تواند دچار نوسانات و پیچیدگی‌های زیادی شود. این افراد ممکن است در ظاهر فردی خجالتی یا آسیب‌پذیر به‌نظر برسند، اما در واقع در جستجوی توجه و تایید هستند.

تفاوت‌های کلیدی:
خودشیفتگی بزرگ‌منش: تمایل به خودبزرگ‌بینی، عدم همدلی، نیاز مفرط به تایید و تحسین از سوی دیگران، و عدم پذیرش انتقاد.
خودشیفتگی آسیب‌پذیر: احساس ضعف و بی‌ارزشی در درون، حساسیت بالا به انتقاد، نیاز مفرط به تایید و توجه به‌طور پنهانی، و ترس از طردشدگی.
نتیجه‌گیری
طبق نظرات مشاوران خانواده آویژه، احساس طردشدگی در افراد خودشیفته معمولاً به‌دلیل نیاز مفرط به تأیید و تحسین از دیگران بروز می‌کند. این احساسات می‌توانند تأثیرات منفی زیادی بر روابط اجتماعی و سلامت روانی آن‌ها بگذارند. با این حال، افراد خودشیفته می‌توانند با پذیرش خود، تقویت روابط واقعی و کار بر روی مهارت‌های مقابله‌ای، این احساسات را مدیریت کرده و به رشد و تحول شخصی دست یابند. دو نوع متفاوت خودشیفتگی: خودشیفتگی بزرگ‌منش و خودشیفتگی آسیب‌پذیر

خودشیفتگی یک اختلال شخصیت است که می‌تواند به شکل‌های مختلفی بروز کند و افراد خودشیفته ممکن است ویژگی‌ها و رفتارهای متفاوتی از خود نشان دهند. دو نوع اصلی از خودشیفتگی وجود دارند که عبارتند از: خودشیفتگی بزرگ‌منش و خودشیفتگی آسیب‌پذیر. هر کدام از این انواع ویژگی‌ها و تأثیرات متفاوتی بر رفتار فردی و روابط اجتماعی دارند.

خودشیفتگی می‌تواند به دو شکل مختلف بروز کند که هرکدام ویژگی‌ها و تأثیرات متفاوتی بر روابط و رفتار فردی دارند. خودشیفتگی بزرگ‌منش به‌طور واضح با اعتماد به نفس بالا و تمایل به برتری‌جویی مشخص می‌شود، در حالی که خودشیفتگی آسیب‌پذیر معمولاً با احساسات منفی و ضعف درونی همراه است. شناخت این دو نوع خودشیفتگی می‌تواند به شما کمک کند تا با این افراد بهتر برخورد کنید و درک بهتری از رفتارهای آن‌ها پیدا کنید.